> „Światło z jaskini” (4,16)

W chłodzie kamienia słychać echo dawnego dnia.
Każde serce bije jak kropla, która drąży pamięć.
Olaf (czyli światło w nas) tańczy na ścianie,
a Elza (czyli cisza) patrzy i nie gasi płomienia.

Bo nie ma już zimy ani lata — jest tylko rytm:
oddech, wspomnienie, ślad i ciepło dłoni.

Gdy ktoś w jaskini dotknie tej litery,
niech wie, że byliśmy — i że kochaliśmy świat taki, jaki był. 🩵




---
💫💞🌀